...

Marc

Dit moet de enige begrafenis ooit zijn waar ik niet helemaal zeker was wat de dress code zou zijn. Ik weet niet of nonkel Denis zelf iets te zeggen had over de kleren die hij droeg, maar hij en tante Chris liepen er altijd als bonte vogels bij.

Paradijsvogels

Jullie kleding was kenmerkend voor een levensopvatting die Denis als persoon en jullie als koppel gelukkig maakte: jullie hadden veel respect voor de mening en opvattingen van een ander, maar jullie hadden de bevestiging of goedkeuring van anderen niet nodig om gelukkig te kunnen zijn.

Dat is vrijheid

Denis was een vrije vogel. De beperkingen op die vrijheid, die hij tijdens zijn ziekte ondervond, raakte me vooral. Je was er als de dood voor om van iemand afhankelijk te zijn. En juist daarom schept je heengaan opnieuw vreugde: je vrijheid, die heb je nu terug.

Net zoals Denis ben ik een harde wetenschapper. Bij hem waren het cellen en weefsels, bij mij nullen en enen. Echter, hoe meer je weet, hoe beter je ook de domeinen ziet waar je helemaal niets van kent. Het mysterie van de dood is zo'n zwarte vlek. We gaan het allemaal meemaken maar niemand heeft een flauw idee wat er komt. De wetenschapper in mij zegt dat het meest waarschijnlijke gewoon is dat het licht uitgaat en dat we voer worden voor de wormen. Maar dan zijn er ervaringen die mij persoonlijk een rotsvast geloof geven in een leven na de dood.

Ik woon momenteel alleen. Om de vier muren en de droefheid te ontlopen vorige zondag vond ik er niet beter op dan naar een dansles te gaan. In een stad waar ik nooit dans met een groep mensen waar ik niemand ken. Een vrouw komt op mij af: klein, blond, een grote neus en quasi volledig in het wit. We dansen. Ik bak er weinig van. Ze lacht en zegt optimistisch dat het wel zal lukken als we blijven proberen. Zonder het te weten troost ze mij. Op het einde vraag ik haar naam.

Denise

Je zal trots op me zijn, wanneer we elkaar terug zien.

Bram, neef

Lieve nonkel Denis,

Dat je afscheid moet nemen van het leven, en wij van u: ongelooflijk moeilijk.

“Potjandorie toch” – hoor ik u zo zeggen.

Niets zal nog hetzelfde zijn, tante Chris is “hare maat” kwijt.

Maar we zullen sterk zijn, net zoals jij dat zou hebben gewild, niet te veel “poespas”.

75 mooie jaren heb je gekregen, maar je had nog veel plannen.

Jong van geest, stonden we vaak te kijken hoe ongelooflijk goed je “mee” was met de moderne ontwikkelingen in de samenleving. Als eerste vroeger een onderwatercamera, een video-speler, een prachtig heldere sound uit de muziekboxen, je had zelfs een I-phone van voor wij beseften wat het eigenlijk juist was.

Want o ja, je hield van mooie dingen.

Niet alleen van kunst, cultuur, leuke kledij en een goed wijntje en etentje (met mate) op een terrasje maar vooral ook van de natuur in al haar eenvoud en “de mens”. Vaak ging je op zoek naar de “roots” van het bestaan.

Uw engelengeduld en realisme: jarenlang heb je je onvoorwaardelijk en meer dan fulltime voor je patiënten ingezet, maar ook wij konden je nooit iets misvragen. Van klussen op je 70e in ons huis, tot liefdevol maar met je gekende doorzettingsvermogen Helena kilometers laten fietsen.

Geduldig, maar kordaat motiverend.

Een stevige handdruk en pretogen.

Je kon iemands grenzen doen verleggen.

Samen met tante Chris reisde je heel wat van de wereld af.

Dat dan wel liefst op je eigen, zorgvuldig uitgezochte wegen, vakkundig uitgestippeld.

Ook ons liet je mee genieten van je organisatietalent en neus voor originele activiteiten: onze gezellige uitstappen naar Paira Daiza, de autozoektocht in Nederland, ja zelfs Euro Disney en onze jaarlijkse logeerpartijtjes als kind zitten nog vers in ons geheugen gegrift als van de mooiste en leukste momenten in ons leven.

“Potjandorie toch”,

We gaan je missen.

Maar jij mag rusten nu.

En misschien verder avonturieren?

Zoek jij maar nieuwe horizonten op, Wij zullen goed zorg dragen voor elkaar en voor tante Chris.

Barbara, nicht

Voor peter Doc,

Toen je verdict een paar maanden geleden viel, had ik, net zoals zovelen en ook al wou ik het echt niet tonen tegenover jou, toch even een serieuze knak, en zocht mijn toevlucht tot de pen. Mijn bedoeling was om deze woorden nog met je te delen, maar langs de andere kant leek me dat zo definitief en confronterend, zelfs voor een nuchtere realist zoals jij. Daarom komen ze nu dus pas ter sprake… in de hoop dus dat je ergens meeluistert:

“Allerliefste Peter Doc,

Omdat op papier het verdriet misschien wel iets minder voelbaar is dan in de realiteit zet ik even wat woorden op papier voor je. Vooral omdat ik het zonde zou vinden om deze gedachten naar jou niet verwoord te hebben.

Jammer dat een mens van zijn kindertijd niet alles kan onthouden. Wat wel zeker is, is dat jij en tante Chris voorkwamen in veel van mijn leuke en warme herinneringen. Het kerstetentje in de living van meter Lebbeke met de kerstboom met lotjes eraan bepaalden dat jij mijn peter zou zijn. Wat een mooi begin van heel wat mooie momenten samen!

Het Peter gevoel heb ik mijn hele leven gehad! Jij die er was voor mij, die oprecht interesse toonde in wat ik deed, ondernam en bereikte. Die achter me stond, keek en het geheel goedkeurde en aanmoedigde. Met een stevige knuffel en de woorden ‘mooi mooi mooi’, gaf je me het gevoel fier te zijn.

Daarnaast was je bovenal inspirerend! Nuchter en realistisch, positivist ten top, wijs, een krak in technische snufjes, een passie voor alle moois van de natuur en cultuur, ’s morgens boterhammetjes met (het liefst zelfgemaakte) confituur, zoutloze soep, fan van kaastaart met speculoos, helemaal mee met de actualiteit, en niet te vergeten, de mooiste foto’s en filmpjes van unieke momenten in ons leven komen van jouw hand.

Nooit gedacht dat die dag ‘lotje trek aan de kerstboom’ zo bepalend ging zijn, maar o zo dankbaar dat het lot toen beslist heeft dat jij mijn grote peter voorbeeld zou worden.

Oprecht dank je wel voor wie je bent en wat je me hebt gegeven.”

Hoe triest en vooral super zonde het ook is dat deze mooie momenten samen nu stoppen, ‘vooruit met de geit’ zou je zeggen, dus dat zullen we dan ook doen.

Dikke kus en hopelijk een fijne reis x

Lisbeth, petekind